Savai'i and goodbye!

Afgelopen weekend hebben we Savai bezocht. Na lang wikken en wegen besloten we lekker budget te doen door op de grond te slapen en met de bus te reizen. Want dat was mogelijk…. Echter bleek het weer op de Samoaanse manier te gaan en voordat we de ferry af waren, was de enige bus al vertrokken. De volgende bus zou pas om kwart voor vijf gaan (het was nu kwart voor twee). Dus het budget maar meteen achtergelaten en met de taxi naar de eerste locatie. Het was onwijs mooi daar en erg bijzonder om wakker te worden met uitzicht op zee. Echter was de familie niet zo behulpzaam en moesten we ook deze dag met de taxi doorreizen naar het meest westelijke punt van Savai. Toen we nog aan de andere kant van de tijdgrens zaten, kon je in Falealupo als allerlaatste op de wereld de zon in de zee zien zakken. Toen we in de middle of nowhere aankwamen, bleek dit het allergrootste cadeautje van mijn tijd in Samoa te zijn. We waren alleen, helemaal alleen. De laatste groep was een dag ervoor vertrokken en de volgende zou pas een dag later aankomen. Een wit strand, helder water en geen mensen. Ik voelde me als een deelnemer in Expeditie Robinson, alleen dan in de luxe versie. De foto’s laten wel zien hoe prachtig het daar was. De volgende ochtend stonden we om zes uur naast het bed, om de laatste bus te kunnen halen. Gelukkig hebben we nog anderhalf uur moeten wachten langs de weg, om vervolgens twee uur in de bus te zitten. Ook hier kwamen we weer op een adembenemende locatie terecht. Tussen de bomen, hadden we een fale boven het water. Prachtig en onwijs genieten om gewoon vanaf je stoel op het balkonnetje naar het blauwe water te kijken. Op deze locatie zouden we de zon op zien komen de volgende ochtend, helaas waren de wolken ons vanaf falealupo gevolgd en ook hier konden we geen zon zien. Het werd nog een flinke uitdaging met de regen en wind om een mooi plaatje te schieten. Het vele zoute water en de antibiotica zorgde ervoor dat aan het einde van het weekend, de koorts verdween en de ontsteking al een heel stuk geslonken was.

Zondag toen we thuiskwamen besefte ik ineens dat mijn laatste week echt aan ging breken. Een week met veel goodbyes, dat merkte ik maandagochtend in het ziekenhuis al. De hoofdverpleegkundige wilde niet dat ik ging en vond het maar moeilijk om dag te zeggen. Nu ik er toch was, heb ik nog even snel afscheid genomen van het home care team a.k.a. airbag team. Na veel overweldigende knuffels en kussen liep ik dan voor de laatste keer het ziekenhuis in Samoa uit.
Dinsdag was het tijd om mijn spel te gaan testen en het was een groot succes. Kinderen waren ontzettend fanatiek! Zelfs de kinderen die niet kunnen lezen of een rugzakje hebben konden al mijn vragen beantwoorden aan het eind van de les. Het was dan ook lastig om ze aan het einde van de les gedag te zeggen. Er werd uitgebreid voor me gezongen en veel kinderen kwamen mij nog persoonlijk bedanken voor alles.

Vandaag was het tijd om een nieuwe nutritionist uit Amerika in te werken. Onwijs tof om te merken dat ze straks met een grote groep (er arriveren er nog vier komende week), alles op gaan pakken en verder gaan bouwen. Dan is het donderdag en vrijdag nog tijd voor de ouderen en de kinderen op fasito en dan is het toch echt tijd om Samoa gedag te gaan zeggen. Na een onwijs mooie en leerzame ervaring is het tijd voor Hawaï!

Veel liefs uit Samoa!