Bijna vier weken in Samoa!

Talofa!

Jeeeetje, blog 3. Dat betekent dat ik hier al even ben en inmiddels ingeburgerd zou moeten zijn. Laat dat nou ook steeds meer het geval zijn!

Vorige week dinsdag moest ik noodgedwongen alleen met de bus naar Solosolo. Enorme uitdaging om er te komen, gezien het feit dat ik met de bus moest. Het was een soort van raadsel: er staan 16 bussen door elkaar, alle bussen zijn wit, welke bus gaat naar Solosolo? Nadat ik had medegedeeld dat we voedselbingo gingen doen, ontplofte de klas bijna. Megafanatiek speelden ze mee en ik heb de Nederlandse manier van valse bingo even onder de aandacht gebracht. Desondanks toch 3 kandidaten gevonden die een valse bingo wisten te verzorgen en daarmee een feestje in de klas bouwden. Samoaanse nummers en dansjes waren het gevolg en ook de afsluiting van mijn les.

Woensdag is het zowaar gelukt (zorg dat je je ergens aan vast kan houden) om mee te gaan met home care! Vanaf 7.30 uur ben ik ze gaan vervelen in het ziekenhuis, zodat ze eigenlijk geen nee konden zeggen. En dus klom ik om 9.30 uur in de truck van het home care team (ja, de auto was stuk en toen de tank leeg en toen was het personeel kwijt en toen de agenda en de patiëntendossiers….).
Mochten jullie je bekommeren om mijn veiligheid tijdens dit transport, hoeft niet. Ik had letterlijk 4 airbags om me heen en kon alleen zijwaarts in het middenstuk zitten. Deze verpleegsters zijn dus echt multi-inzetbaar! Maar goed, terug naar de bezoeken. Zonder dollen is dit het meest schokkende wat ik heb gezien in Samoa. Zo weinig kennis, zo weinig middelen en bovenal zo weinig steun.
Verlamde, blinde en zieke mensen in de meest afschuwelijke omgevingen. Zo hebben we een patiënt bovenop de berg moeten behandelen, deze man woonde zo afgelegen dat we moesten klimmen. De hoofdverpleegkundige raadde me af mee te gaan, zo ver… Maar goed mijn airbags konden het ook, dan kan ik het ook. Dus rugzak met medicatie mee en gaan. Dat is de dag dat ik volleerd klimmer ben geworden, omhoog en omlaag in de modder en op de teenslippers. Ben blij dat ze hier geen home video’s kennen, dan hadden we de komende tien jaar nog kunnen lachen. Toen ik aan het einde van de dag terug kwam op kantoor, hadden we daar onze social (bijeenkomst met vrijwilligers) en zijn we nog geëindigd in home cafe.

Donderdag heb ik de voorbereidingen getroffen voor deze week en Eefje geholpen met haar bachelorscriptie. Aan het eind van de dag hebben we opnieuw een presentatie moeten doen, deze keer voor het Elite Team (<19) van de rugby. Deze jongens waren zeer nieuwsgierig en stelden zowaar ook veel vragen. Vanaf volgende week zal ik ze gaan begeleiden in het sport –en voedingstraject richting het grote tournament dat eind juni zal plaatsvinden.
Zondagochtend om 03.00 uur ging Eefje, na drie maanden op Samoa, naar huis. Nu zijn we hier nog maar met zijn tweeën in huis en ben ik de enige nutritionist in het project. Inmiddels ben ik bezig met het zoeken van nieuwe projecten omdat ik eigenlijk op woensdag en donderdag flexibele dagen heb. Daar zou ik graag nog wat nieuwe projecten aan toevoegen om de dagen afwisselend (en vol!) te houden.

Om alle vragen maar in een keer te beantwoorden: het is hier nog niet echt goed weer. Ella, de cycloon, heeft zich op west-Samoa gevormd en is dit weekend op weg naar Fiji. Wij hebben daardoor op dit moment hevige regenval (ja ja, de foto van vorige week was de mooiste dag in de afgelopen 3,5 week!). Verder voor alle mensen die nog niet op de hoogte zijn van mijn geneeskunde avontuur, ik ben helaas op de wachtlijst geplaatst voor de studie in Maastricht. Ik ben dus wel door de selectie heen, maar ben nummer 14 op de wachtlijst. Dat betekent dat er nog 15 mensen zich moeten bedenken, voor ik aangenomen wordt. We houden hoop, maar de kans is groot dat ik geen geneeskunde ga doen. Voorlopig hier maar genieten en dan thuis zien waar ik strand.

Tofa!