Oudjes, kinderen en vrije dagen!

Malo!

De maandag na de welbekende Moederdag viering, was hier een public holiday. Ik verbaasde me erover dat als je zondag Moederdag viert, je vrijdag een halve dag hebt en dat de scholen dan de lokalen opruimen en dat je dan dus maandag een vrije dag hebt omdat je zondag Moederdag viert. Mocht je me kwijt zijn, ik ben het ook… Nadat ik de hoeveelheid drank heb gezien, begrijp ik het begrip ‘public holiday’ veel beter. Hoewel ik zelf meer een voorstander ben van ‘public hangover day’, mijn hostfamilie begreep dat niet helemaal.

Dinsdag op naar Solosolo om opnieuw een les te geven, na de bussenbingo was ik keurig op tijd om te praten over obesitas. Helaas hadden de kinderen net zoveel energie als ik na dit lange weekend. Alleen hadden die besloten het niet in de les te steken, maar in elkaar. Dit zorgde voor een heerlijk chaotische les wat absoluut niet pedagogische verantwoord was. Maar hé, de kids hadden fun, hebben niets opgestoken en ik had twee uur vol gekletst. Who cares? Daarna heb ik bijna anderhalf uur op de bus moeten wachten. In deze tijd ben ik in gesprek geweest met Sa, de principal van de school. Sa is al een dame op leeftijd en regeert dan ook op de ouderwets strenge manier. Ik vroeg haar naar de quotes die door haar hele kantoor hangen. Ze vertelde dat ze elke quote met zorg gekozen heeft en er achter quote een verhaal schuilt. De quote ‘Sacrifice still exists everywhere, and everywhere the elect of each generation suffers for the salvation of the rest’,  was haar laatste quote.
Ze heeft met verteld over haar sacrifices, wat ze allemaal in heeft moeten leveren in haar jeugd en de tijd die daarop volgde. Maar dat je moet accepteren wat je toekomt en vooral wat je moet laten gaan. Er ligt een weg voor je, die lijkt uitgestippeld, maar er komt zoveel op je pad. Indien je er tegen gaat vechten verspil je de energie die je hebt om het nieuwe avontuur aan te gaan. De wereld vraagt om sacrifices, het is aan jou om te kiezen of je bereid bent om deze te leveren. Verder vertelde ze over haar vroegere leven. Ze heeft veel meegemaakt en ze legde met uit dat je drie verborgen littekens hebt in het leven je hart, je verstand en je huid (the scars of the body – what are they, compared to the hidden ones of the heart?). Elk litteken heeft een speciale betekenis en ik vond het fascinerend om te horen deze vrouw daarover sprak. De weg terug was dan ook zo voorbij met al deze stof om over na te denken.

Woensdag was het tijd voor een minder filosofische dag. Donderdag zou ik naar Home for the Elderly gaan en daar heb ik wat voorbereidingen voor getroffen, daarbij hebben we gekeken naar de komende weken en een opzet voor het nutrition project. Ik zou graag alles over willen dragen en hoop dan ook dat er verder gebouwd wordt op de fundering die nu gelegd wordt.
Donderdag gingen we op bezoek bij de zusters en patiënten die in Home for the Elderly zitten. Dit is op een prachtige locatie aan zee. De mensen in deze zorginstelling werken allemaal op vrijwillige basis en alles spullen qua voedsel en voorzieningen zijn gedoneerd. Hier heb ik de verpleging bijgepraat over welke aspecten van voeding belangrijk zijn voor de ouderen en waar je onderscheid moet maken tussen verschillende patiënten. Een vrouw van 108 die eet voor een heel weeshuis kun je niet vergelijken met een dementerende vrouw van 72 die niet meer kan slikken. Daar ging wel een wereld voor ze open….Vervolgens zijn we alle patiënten die in de vrouwenvleugel zitten nog even wezen bezoeken. Elke patiënt krijgt hier persoonlijke liefde en aandacht, dit is belangrijk omdat vrijwel niemand nog bezoek krijgt van familie.

Zaterdag hebben we het hele oostelijke deel van upolu bekeken met alle vrijwilligers. In een mini-busje gingen we op weg naar het mooiste strand van Samoa: Lalomanu Beach. Dat is het strand van de foto hierboven. Dat het mooi was, kunnen we wel zeggen. Echter duurde het even voordat we het gevonden hadden, aangezien er bij vloed nog maar 3 meter strand overblijft en je dus geen idee hebt dat er een strand is. Helaas begon het na 1,5 uur alweer te regenen en was het dus tijd om te vertrekken.

Maandag  heb ik de zwangere vrouwen een presentatie over voedselproporties gegeven. Toen ik ze vertelde dat ze niet voor twee hoefden te eten (E le fetaui le tala “E tatau ona ova la’u ‘ai ona e to’alua tagata o lo’o tausi”, mocht je het willen weten), was de teleurstelling dan ook enorm. Want dat is wat er hier altijd gezegd wordt, je moet eten voor twee. Of je eet helemaal niets, dan krijg je een kleine baby en heb je een makkelijke geboorte. Een middenweg bestaat hier niet….
Dinsdagochtend heb ik opnieuw mijn obesitas les gedaan. Ik vond dat de kinderen te weinig konden reproduceren en heb Temu dan ook gevraagd om met me mee te gaan en wat dingen te vertalen in het Samoaans. Ik had het vermoeden dat het voornamelijk door het Engels kwam en het viel me de afgelopen weken op dat de kinderen op de eerste rijen weinig respons gaven. Toen Temu mijn les overnam had ik tijd om deze kinderen te observeren of één op één vragen te stellen. Na tien minuten kijken en luisteren, heb ik de leraar (P-score craig, woont hier inmiddels anderhalf jaar en komt uit Amerika) gevraagd of alle kinderen wel konden lezen. Mijn vermoeden bleek (helaas) juist. Van de 26 kinderen in groep zeven, konden er tien niet lezen. Daarnaast zijn er twee met duidelijk autistische trekken en drie kinderen enorm dyslectisch. Voor deze ‘special-need’ kinderen is er niets, geen extra hulp met lezen, geen makkelijke boekjes, geen geduld. Dit raakte me enorm en ik was dan ook woedend dat ze me gewoon de les hebben laten doen zonder mij te waarschuwen. Ik heb de les dan ook stopgezet en ga vanaf volgende week mijn hele lesplan omgooien. Ik heb woensdag de hele dag aan een spel gewerkt waarbij de kinderen door middel van plaatjes en voedselverpakkingen leren wat gezonde voeding is en wat niet. Wanneer ze dit onder de knie hebben, zal ik verder bouwen naar de gevolgen van slechte voedingen en de daarbij behorende gezondheidsproblemen. Ik hoop ontzettend dat ze dit wel kunnen volgen en dan ook het plezier terugkrijgen om naar school te gaan.

Fa!