Halfway there!

Afgelopen maandag begon ik weer in het ziekenhuis met een presentatie voor de zwangere vrouwen. Deze keer heb ik ze geleerd hoe ze kunnen controleren of ze voldoende gehydrateerd zijn en dit ook zo kunnen houden. Zowaar kreeg ik deze presentatie vragen en was de opkomst ook groter dan normaal. We lijken dus een ieniemienie beetje vooruitgang te boeken in de “I don’t care”cultuur.
Daarna zou ik meelopen met een verpleegster die check-ups doet bij zwangere vrouwen, ik zou daar tijdens dit consult nog wat voedingsadvies geven. Echter bleek de verpleegster helemaal niet aanwezig te zijn en kon ik dus terug naar kantoor.

Dinsdag heb ik een les over suiker, soorten suiker en suikerinname gegeven. Nu zie je dat er veel kinderen weinig tot niets weten over eten en voedingsstoffen. Zo vroeg ik: “hoeveel theelepels zit er in een glas water?”, alle handen gingen omhoog en ik was hoopvol aangezien ik dit al meerdere keren verteld heb. Echter begonnen we bij vier lepels en dit liep op tot wel twaalf lepels. Toen ik vertelde dat er geen suiker in zat, keken ze alsof ze water zagen branden.
Vervolgens ging ik samen met Temu met de bus naar huis. Hier weer een prachtig voorbeeld van Samoa: de chauffeur moest naar de toilet onderweg en bleef even kletsen met de bekenden in de village. Wij hebben daardoor een uur staan wachten voor de bus er was. De Nederlander in mij schreeuwde het bijna uit: “Tijd is geld!”. En dan in dit geval: tijd is twee presentaties, uurtje in de gym, voorbereiden screenings…. Echter zorgde mijn Samoaanse kant ervoor dat ik met een glimlach de bus in stapte en me bedacht dat het eerst tijd was voor lunch.

Woensdagochtend mocht ik weer met home care mee. Opnieuw tussen mijn twee grote vriendinnen ingevouwen, gingen we op pad. Het was een volle dag met zestien patiënten en om vier uur waren we nog niet klaar met werken. Voor Nederlandse begrippen is dit misschien vroeg, hier op Samoa is drie uur al vrij laat. Opnieuw indrukwekkend om te zien in welke omstandigheden deze mensen leven. Het besef dat, wij Nederlanders, ontzettend in onze handjes mogen knijpen met alle zorg en middelen die we hebben was dan ook zeker daar. De zorg die de familie draagt voor het familielid dat er soms zo ernstig aan toe is, is ontzettend zwaar. Dit valt eigenlijk niet meer onder de categorie mantelzorg. Ze doen hier daadwerkelijk alles om de persoon tot het einde toe te begeleiden. Zo was er een familie, die een schema had en om het half uur de patiënt draaide in het bed. Dit omdat de patiënt zwaar ondervoed was en om alle doorligplekken een beetje te ontlasten.

Donderdag heb ik een presentatie gegeven voor het management van de ANZ Bank van Samoa. Ze hebben hier voor de bank een programma opgezet met een gezondheidscoach. Alle werknemers gaan twee tot drie keer per week na het werk crossfitten onder begeleiding van een instructeur. Daarbij worden ze zes maanden lang gewogen en wordt er een prijs uitgereikt voor de persoon die het meest afvalt en op gewicht kan blijven. Samoanen zijn vaak erg competitief ingesteld en hier wordt dan ook fanatiek aan mee gedaan. Ze waren na mijn presentatie ietwat teleurgesteld dat ze maar een vuistgrootte Taro (soort aardappel) mochten hebben. Ik heb met mijn hand over mijn hart gestreken en heb gezegd dat ze voor het afbouwen een vuist met pink mochten hebben J.
Na mijn presentatie heb ik gesproken met de CEO van ANZ. Hij deed zelf ook mee met het programma, maar was al vrij afgetraind. Hij komt van Nieuw-Zeeland en heeft zelfs onderzoek laten doen naar het percentage obese werknemers binnen zijn bedrijf. Samoa zou veel meer van dit soort mensen moeten hebben om daadwerkelijk stappen te kunnen zetten.

Vrijdag was de school waar ik normaliter les geef gesloten. Door de heftige regenval van afgelopen dagen is de school ondergelopen. De cycloon is gedraaid en ging nu richting Fiji. We hebben tot en met zondagmiddag heftige regenval gehad. Daarom besloten we om zondag mee te gaan naar de kerk. Dit was een zeer…. Bijzonder bezoek. Tijdens de dienst ging de priester plotseling over op het Engels. De familie vertelde ons dat hij had gezegd: “Ik schakel nu even over op het Engels, ik heb gezien dat er twee palagis in de kerk zijn”. Wat ervoor zorgde dat zo’n honderd man zich omdraaide en ons eens uitgebreid bekeek. Dat was wel zo’n kan-ik-nu-verdwijnen-momentje. Na tweeënhalf uur  was het tijd om weer naar huis te gaan en Moederdag verder te vieren. Thuis knutselen we tot we in groep drie zitten dingen in elkaar die je een week later in de vuilnisbak terug kan vinden (is niet erg mam, mijn pennenbakje was ook lelijk). Hier koop je voedselpakketten van 150 tala, bloemenkransen en ga je flink aan de drank. Want moeder zijn is een zegen en je moeder is hier een ware godin.
Tot slot zijn we nog even naar de sliding rocks geweest. Dit zijn rotsen die uitgesleten zijn door watervallen, waardoor er een glijbaan ontstaat. De locals waarschuwden ons al, door de hevige regenval was het woester dan normaal. Aangezien de meeste doktoren hier weinig kaas van de geneeskunde hebben gegeten (ze eten überhaupt geen kaas), besloot ik het niet te doen. Achteraf een goed besluit, toen er een local met een gehavende rug werd afgevoerd.

Inmiddels is mijn 5e week ingegaan en ben ik ineens al op de helft van mijn reis in Samoa. De tijd gaat zo ontzettend snel. Gelukkig is er nog genoeg te doen en ik hoop dit in mijn komende 4 weken nog te kunnen verwezenlijken.

Fa!