The elderly, dokter en het paradijs!

Het is alweer woensdag van week zeven en dat betekent dat er bijna een einde aan mijn tijd in Samoa komt.

Afgelopen donderdag ben ik terug gegaan naar the home for the elderly. Buiten het geven van voorlichting proberen we daar ook wat contacten te leggen, mochten er vrijwillige verpleegsters komen, dat we die daar kunnen plaatsen. Daarom hebben we donderdag ook alle gemeenschappelijke zalen schoongemaakt en in de tuin wat onderhoud gepleegd. Ik moet zeggen, met uitzicht op zee, is zelfs tuinieren niet erg! Toen het eenmaal lunchtijd was en alle bewoners binnen werden gebracht hebben we geholpen bij een aantal patiënten. Sommige zijn blind, verlamd of de handen zijn te vergroeid om bestek vast te kunnen houden. Omdat er zo weinig personeel is, duurt lunchen daardoor anderhalf uur. Nu Temu en ik een aantal patiënten op ons namen, had iedereen gegeten binnen drie kwartier. Een van mijn patiënten ging volledig door het lint toen ze erachter kwam dat een blanke persoon haar eten gaf. Ze verweet mij dat ik verantwoordelijk was voor de slavernij en discriminatie. Na haar verbale uitingen kon ik het bordje met eten nog redden, maar haar demente buurvrouw zat onder de fruitsap toen ze besloot ook haar fysiek nog even in de strijd te gooien. Heb je toch zomaar een leerzaam moment met een 92-jarige bewoonster…..

Vrijdag was het weer eens tijd voor fasito’oatai. De afgelopen weken waren geskipt vanwege verschillende redenen en dat was vrijdag bijna weer het geval. Na een busrit van een uur kwamen we om 9.30 aan op de school. De kinderen zaten toen net in een algemene zang –en gebedsles. Toen ik uiteindelijk om 10.45 mijn les mocht beginnen, bleek dat ik maar een half uurtje had. Om 11.15 begon namelijk het rugby –en cricket tournament. Typisch Samoaans, niet even afbellen, maar er op de dag zelf achter komen dat dat ook nog was!
Zaterdag gingen we met een taxi naar een onwijs mooi stukje Upolu. Het strand van Return to Paradise. We kwamen hier en waren op dat moment nog de enige die al op het strand waren. Dit strand overtrof Lalomanu en was voor mij het ultieme paradijs gevoel.

Dinsdagochtend hadden we in de planning staan om naar solosolo te gaan, waar ik dan eindelijk mijn spel kon testen. Echter liep dit een beetje anders. Ik had al een aantal dagen last van mijn rechter onderarm. De nacht van maandag op dinsdag voelde ik me niet goed en later bleek dat ik 40 graden koorts had. Op kantoor besloot Temu dat ik geen les mocht gaan geven en dat we een dokter op moesten gaan zoeken. Aangezien ik toch een beetje schichtig was door alles wat ik gezien had in het ziekenhuis en met home care wilde ik in eerste instantie even afwachten. Uiteindelijk zijn we toch gegaan en was het weer een leerzame gebeurtenis. De praktijk is open om half negen, de arts kwam om kwart voor tien binnenlopen. Ik had de allereerste afspraak om half tien, maar was uiteindelijk om kwart voor elf aan de beurt. Dus als je voortaan ongeduldig in een wachtkamer zit, nergens voor nodig. Je bent in Nederland nog snel aan de beurt J. Ik heb nu antibiotica, mijn arm omhoog en moest eigenlijk twee dagen rust nemen. Echter vind ik dat ze hier nogal makkelijk over rust nemen doen, dus ben ik vanochtend naar de Home for the Elderly geweest. Vastbesloten om mijn grote vriendin voor me te winnen. Gek genoeg gaf ze het na een half uur schreeuwen op. Waarschijnlijk bedacht ze dat mijn zelfgemaakte bananenijs haar wel erg goed smaakte en als ze meer wilde ze bij mij moest zijn. Toch nog een kleine overwinning op mijn laatste werkdag van deze week.
Morgen is Independence Day en dat betekent dat we zowel donderdag als vrijdag vrij zijn. Een lang weekend dus, die wij besteden om naar het grote eiland te gaan. Savai schijnt nog mooier en traditioneler te zijn dan Upolu. Ofwel: Wij hebben een goed weekend voor de boeg!