A new home!

Hi!

Het eerste berichtje vanaf de andere kant van de wereld. Nadat we maandagochtend aangekomen zijn (Samoa: 5.30 uur) werden we opgehaald door een medewerker van Projects Abroad, die ons naar ons gastgezin zou brengen. Echter bij aankomst bleek dat onze gastmoeder met haar hele familie naar het naastgelegen eiland was om de Pasen door te brengen. Ze was vergeten dat we op 17 april er al waren en genoot nog van een lang weekend met haar familie.

We werden opgevangen in Rita's Lodge waar een groep Australische High School kids, voor twee weken verblijft. Hier kregen we ontbijt en hadden we tijd om even te gaan liggen. Rondom de lunch werden we opgehaald en hebben we een stukje van de stad gezien en was het daarna tijd om te lunchen. Omdat het Pasen was, is alles dicht. Op één zaak na, de grote gele M. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik er niet echt groot fan van ben, maar eten moesten we toch echt gaan doen om 14 uur. Dus de eerste Samoaanse lunch die ik hier kocht als vrijwilliger voor het Nutrition Project was: een cheeseburger. Dan neem je mijn avontuur toch meteen een stuk minder serieus.... We hebben deze luxe lunch opgegeten aan het water, om een beetje de verkoeling op te zoeken. Het was op dat moment al 37 graden.

Na een frisse duik met de Aussies was het tijd om naar ons gastgezin te gaan. We werden deze keer warm onthaald en naar een klein huisje achterin de tuin gebracht. Hier slapen we met zijn drieën. Eefje is er al negen weken en vertrekt over drie weken naar huis. 

Samoa is prachtig, maar er is ook ontzettend veel armoede. Mensen hebben een fale (een dakje op palen) en liggen daar dan alleen onder te slapen. Verder is er niets te vinden. Daarnaast is eten hier een kostbaar goed en wordt er van je verwacht dat je altijd zittend eet. Maandagavond mochten wij eenmalig met het gezin eten. Normaliter eet je via een hiërarchie in het gezin. Wij mogen bij dit gastgezin als eerst, daarna de ouderen en als laatste de kinderen.

De belangrijkste regel hier is: relax! Als je om 8 uur moet beginnen met werken kom je pas om 9 uur binnenlopen. Maak je niet druk want het is warm en blijf vooral uit de zon. Dat zijn toch zaken waar wij als Nederlanders een hoop van kunnen leren! Verder is het vervoer hier een uitdaging. De bus rijdt namelijk rondjes en als die langsrijdt steek je je hand op en kun je erin. Waar je eruit wil, trek je aan een koord en stopt de bus. Je kunt dus niet van de bus op aan en moet dus wachten tot er een voorbij komt zeilen. De taxi hangt ervan af of die zin heeft om te komen, dus je kan er maar zo staan te wachten voor niets. Daarnaast is het grootste gevaar hier de honden, je kan niet zonder stok of keien gaan. De honden grijpen je gemakkelijk en door te dreigen dat je ze pijn gaat doen, kun je ze op afstand houden. 

Dinsdag hebben we de ochtend doorgebracht in cultural village, hier lieten ze alle Samoaanse gebruiken zien met betrekking tot koken op stenen, tatoeëren (geen zorgen mam, zijn twaalf sessies dus dat red ik nooit voor ik weg ga!) en het maken van tapa (doeken met beschilderingen).  Na een tour door de stad moesten we verplicht een culture cursus doorlopen. Daarbij werd meteen heel duidelijk gemaakt dat niets vast staat in Samoa. De hele week kan ik denken dat ik vrijdag naar de primary school ga, maar dat kan vrijdagochtend zo maar eens anders zijn. Kun je voorstellen hoe relaxt ik terug ga komen straks. Nooit meer plannen, megaflexibel en altijd te laat. Dat zijn nog eens vooruitzichten ;).

Vandaag was het dan eindelijk tijd voor mijn eerste werkdag. Er wordt veel voorbereid en wat ik hier zal gaan doen is alweer enorm veranderd ten opzichte van wat er naar mij gecommuniceerd was. Ik geef hier aanstaande maandag een voorlichting aan zwangere vrouwen. Daarnaast zullen we in de community de vrouwen onderzoeken door middel van wegen. bloedsuiker en bloeddruk metingen, etc. Verder zal ik op dinsdag en vrijdag lesgeven over voeding op verschillende basisscholen. De lessen hiervoor verzin je zelf en zet je dus ook zelf op. Op woensdag en donderdag gaan we met het homecare team op pad om in samenwerking met het NKF (national kidney foundation) vragenlijsten af te nemen, te onderzoeken hoe het met deze mensen ervoor staat en zo nodig te adviseren over het voeding -en bewegingspatroon.

You made it, het einde van dit lange verhaal! 

Liefs,

Simone.